Skręcenie stawu skokowego jest nieodłącznym elementem takich dyscyplin jak np. siatkówka, koszykówka, piłka nożna, bieganie po nierównym terenie, taniec...
W większości przypadków, po skręceniu stawu skokowego udaje się powrócić do optymalnej sprawności, jednak ocenia się, że około 20 – 40% osób odczuwa objawy przewlekłych dolegliwości, takie jak ból czy niestabilność.
Mechanizm skręcenia stawu skokowego
Najbardziej typowym mechanizmem urazu stawu skokowego jest skręcenie w mechanizmie inwersyjnym. Wyróżnia się trzy stopnie skręcenia stawu skokowego.
Stopień pierwszy polega na naciągnięciu więzadła bez przerwania jego ciągłości i przebiega z niewielkim obrzękiem lub tkliwością uciskową. Funkcja stawu zwykle nie jest zaburzona i nie ma objawów niestabilności.
W przypadku drugiego stopnia skręcenia dochodzi do częściowego naderwania więzadła, czemu towarzyszy umiarkowany obrzęk i tkliwość uciskowa. Występuje również pewna utrata funkcji stawu oraz pojawia się niewielka niestabilność.
Stopień trzeci uszkodzenia - ciężki uraz - polega na całkowitym przerwaniu więzadeł: piętowo – strzałkowego (CFL) oraz skokowo – strzałkowego przedniego (ATFL). Urazowi towarzyszy masywny obrzęk, wybroczyny oraz tkliwość uciskowa. W tym wypadku mamy do czynienia z niestabilnością stawu, dodatkowo występuje niemożność przeniesienia ciężaru ciała na tą kończynę.
Rozpoznanie urazu - diagnostyka
Rozpoznanie skręcenia stawu skokowego polega na badaniu fizykalnym niestabilności stawowej. Dodatkowo ocenia się obrzęk i tkliwość uciskową. Pomocnym badaniem obrazowym jest USG, które wykonuje się dla bardziej dokładnego zbadania wydolności tkanek okołostawowych. W niektórych przypadkach, wykonuje się badanie RTG, w celu wykluczenia złamania kostki przyśrodkowej i bocznej, kości skokowej i piątej kości śródstopia.
Leczenie i profilaktyka w urazach stawu skokowego
Podstawą leczenia urazów stawu skokowego jest rehabilitacja czynnościowa, zamiast szeroko stosowanego unieruchamiania w gipsie. Pozwala to na wcześniejszy powrót do pracy i aktywności fizycznej, ponadto zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań w postaci niestabilności stawowej, bólu, sztywności czy osłabienia mięśni.
Zasadnicza rehabilitacja opiera się o ćwiczenia poprawiające siłę, wytrzymałość, równowagę i propriocepcję. Kontrolowane rozciąganie tkanek okołostawowych oraz czynne ruchy sprzyjają poprawie elastyczności i wytrzymałości uszkodzonych struktur.
W całym procesie fizjoterapii należy również uwzględnić działania związane z profilaktyką miejsca dotkniętego urazem.
W przypadku urazu zawsze należy zasięgnąć porady specjalisty: https://multifizjo.pl/gabinet-fizjoterapeuta/. Dzięki temu szybciej wrócimy do pełni sprawności.
